کشورهای حاضر در اجلاس متعهد شدند راه آهن چین- قرقیزستان- ازبکستان، بزرگراه های چین به قرقیزستان، تاجیکستان و ازبکستان، و زیرساخت های حمل و نقل برای مسیرهای تجاری ترانس خزر با استفاده از بنادر در قزاقستان و ترکمنستان را بر عهده بگیرند.
این تمرکز بر زیرساخت‌های حمل‌ونقل در آسیای مرکزی و مهم‌تر از همه در سراسر آسیای مرکزی، اهمیت این منطقه را برای تلاش‌های چین برای تنوع بخشیدن به مسیرهای تجاری خود به اروپا به دور از روسیه نشان می‌دهد.
همچنین به این معنی است که چین در حال حاضر به استفاده از توسعه زیرساخت ها و تجارت برای جذب شرکای بیشتری برای نظم بین المللی جایگزین خود ادامه خواهد داد.
«کریدور شمالی» روسیه اکنون به دلیل تحریم‌های مربوط به جنگ اوکراین تا حد زیادی بسته شده است. بنابراین مسیری که اغلب از آن به عنوان کریدور میانی یاد می شود نه تنها برای چین بلکه برای کشورهای G7 نیز اهمیت پیدا کرده است.
با این حال، کریدور میانی که از ترکیه آغاز می‌شود و از طریق گرجستان و از طریق آسیای مرکزی ادامه می‌یابد، برای چین به عنوان تنها جایگزین خطرناک خواهد بود. ظرفیت آن کم است (در حال حاضر تنها حدود 5 درصد از کریدور شمالی) زیرا کالاها باید از چندین مرز عبور کرده و چندین بار بین جاده، راه آهن و دریا جابجا شوند.
نقش افغانستان
جایگزین دیگر – با اهمیت ژئوپلیتیک مشابه – حمل و نقل از طریق افغانستان به دریای عرب از طریق بندر گوادر پاکستان است. در درازمدت، یک مسیر بین الافغانی به نفع چین و آسیای مرکزی است.
این به ثبات و امنیت در افغانستان کمک می کند (اما به آن نیز بستگی دارد). و قرار گرفتن چین در معرض خطرات مرتبط با مسیر موجود در امتداد کریدور اقتصادی چین-پاکستان، به ویژه خطرات ناشی از شورش طالبان در پاکستان را کاهش می دهد.